Ты з кактуса сарвала плод З танюсенькімі голкамі. Усьмешкай твой скрывіўся рот I словы выйшлі колкімі. Ты мне сказала: – Не бяры! Сыцылія гасьцінная, Але салодкасьць унутры Пад шорсткаю лупінаю. Ах, асьцярожна. Я сама! – I колецца, і хочацца, Бярэш ты пальцамі двума, Ружовы мякіш сочыцца. А стрэмкі мучалі цябе, Ты не хацела жаліцца. Я разумеў, што боль скрабе, Калючак не пазбавіцца. Як ні стараўся, а дарма! На пальчыках трымаюцца. Я пацалункам іх вымаў, Таксама ня вымаюцца.
|
|